Ode aan mijn coole jongens

Een maand is voorbij gevlogen ... Morgen heel vroeg vertrekken we terug naar huis, we zijn gepakt en gezakt. Het zal wel eigen zijn aan mama's om dan even stil te staan bij de afgelopen maand, in onze tijdelijke thuis aan het strand. Stilletjes in mijn hoofd nam ik vandaag afscheid. Dag zee, dag mooie vissen, dag vergezichten, dag palmbomen en misschien ook wel dag wakker worden in een huis waar het zand naar binnen kroop en ik 's ochtends vanuit mijn bed de bomen en bergen zag liggen.

Maar goed dit berichtje op de blog, is een ode aan mijn jongens. Toen ik de naam koos voor deze blog, two cool kids in hawaii, wist ik niet hoe ik hier ging ontdekken hoe cool jullie echt wel zijn. Goed, ik heb ook ontdekt dat twee kleine jongens net zo hard kunnen giechelen en lachen als meisjes en elkaar ook heel hard kunnen ambeteren. Toch vind ik jullie cool. Ik stond versteld van jullie durf en doorzettingsvermogen. Jullie durfden het water in en de golven trotseren als mama liever aan de kant bleef kijken en jullie niet uit het oog verloor. Jullie klommen op één van de steilste kraters naar omhoog in een tempo, dat mensen onderweg jullie vol bewondering aanspraken en 'high five' deden. Jullie waren, althans die dag, de jongste beklimmers, met Micha als superster, want die kwam als eerste aan.

Vandaag zijn we nog een laatste keer gaan snorkelen, op een plek waar je heel veel vissen kunt zien. Op een bepaald moment riepen jullie 'mama, mama, ik zwem tussen de vissen, hele grote' en niet veel later 'ik heb weer een nieuwe ontdekt, een fluogroene met roos, kom kijken!'. Lukas overwon zijn angst voor grote vissen en ging als een echte snorkelaar op ontdekking.

Ik heb jullie beter leren kennen, en hoewel ik jullie met momenten graag ergens achter het behang had geplakt, omdat jullie vervelend deden, ben ik vooral heel trots. Deze avond gingen we uit eten, ergens aan het water. We vroegen jullie wat je het leukste vond. Lukas vond het Bischop's museum het leukste en dan vooral het stukje over de lava en de vulkanen. Micha, jij vond het zwemmen met de vissen het fijnste. Ik vond het vooral leuk om zo lang en intens bij jullie te mogen zijn op een hele mooie plek op aarde.

En last but not least: dank je wel aan de coole papa, die het mogelijk maakte dat we naar hier kwamen, die hier een fiets kocht om naar het werk te rijden en zowaar 620 km gefietst heeft, die zwom met de schildpadden en naar een eilandje ver in zee, die erbij was als we iets gevaarlijker dingen deden en heel veel tijd voor ons had.

Dank je wel drie coole mannen van mij voor deze hele fijne tijd!